YÜZÜ OLMAYAN BİR GELECEK 4 BÖLÜM

 Harry sosyal bir kelebekti. İnsan etkileşimine can atıyor gibi görünüyordu, ancak nedense kendini inkar ediyordu. Quidditch hakkında konuşmaya katılmak istiyormuş gibi görünüyordu, sanki gerçekten fikrini ifade etmek istiyormuş gibi, ancak asla ağzını açmıyordu. Çok yalnızdı ve tedavi hemen yanı başındaydı, ancak inatla almayı reddediyordu.

 

Muhtemelen çoğu zaman bu kadar perişan görünmesinin sebebi de buydu.

 

Ama Tom için bu bir şanstı. Harry ondan tutkuyla nefret ediyor olabilirdi ama o nefretine rağmen onunla bağ kurmak istiyordu. Tom ona yaklaşan ve onunla sohbet etmeye başlayan tek kişiydi, onu baştan çıkaran tek kişiydi. Diğer oda arkadaşları onu temelde görmezden geliyordu, yurt odasındaki olaydan sonra temkinli davranıyorlardı.

 

Tom'un, Şövalyeler'in pratik odasında başarılı bir şekilde yaptığı gibi, Harry'nin katılımını sağlamak için sadece yemlere ihtiyacı vardı. Harry meraklı, maceracı ve uygun bir meydan okumayla kışkırtılması kolay biriydi.

 

Harry artık kontrol altındaydı. Tom'un tarafında olmak zorunda değildi ; aptalca kabul ettiği Yemin sayesinde sırlarını ifşa edemezdi zaten. Gerçek bir tehdit değildi, Tom'un itibarını zedeleyecek hiçbir şey yapamazdı. Tom'un hayatında tehlikeli bir karışıklığa neden olamazdı. 

Ama o hala öngörülemez bir parçaydı, Tom'un mükemmel bir şekilde oluşturulmuş puzzle’na yerleşmeyi reddediyordu. Harry'nin çok fazla (muhtemelen tehlikeli) sırrı vardı ve Tom bunları düşünmeyi bırakamıyordu.

 

Gözlerinde o sinir bozucu meydan okuma vardı. Ayrıca, yurt odasında yaptıkları düelloyu kazanmış olması da vardı ki bu kesinlikle cezalandırılabilir bir suçtu. Sadece bunu düşünmek bile Tom'un dişlerini sıkmasına neden oluyordu. 

 

Malfoy, saç olayından iki gün sonra cumartesi günü hala somurtkandı. Tom, hemen karşı lanetle sorunu çözmüştü ama tabii ki Malfoy, elinden gelen tüm dramı yapmak zorundaydı. Tom, onun saçlarını tekrar kaybetmesini sağlamaya çalışmak istiyordu. Ya da belki Harry'nin bunu yapmasını sağlamaya—eğlencenin yarısı buydu.

 

Tom, Malfoy'a kusursuz bir Calvorio yaptıktan sonra Harry'e başka bir büyü öğretmişti. Harry büyüyü sevmişti, gözlerindeki zevk bunu anlatıyordu. Büyü, çoğu Slytherin için olduğu gibi onun için de hayatın sıradan bir parçası değildi. Onlar bunu hafife alıyorlardı, ancak Harry için onu hala şaşırtmayı başaran inanılmaz bir hediyeydi. Tıpkı Tom için olduğu gibi.

 

Harry bir süre büyünün içinde kaybolmuş ve asa hareketlerini mükemmelleştirmeye çalışırken Tom'un yanında neredeyse rahatlamıştı. Hatta başardığında gülümsemişti.

 

Ama şimdi bunların hepsi gitmişti. Büyü çok hızlı bir şekilde bozulmuş ve Harry'yi tekrar öfkeli, somurtkan haline dönüştürmüştü.

 

Tom, kahvaltı sırasında Harry'nin kendisine baktığını fark etti. Karşılık verdi ve yeni öğrendiği becerisini kullanarak asasız bir şekilde masadan bir çatalı havaya kaldırıp, onu doğrudan eline doğru yönlendirirken sırıttı.

 

Görünüşe göre hatalarından ders çıkarması gerekiyordu, Tom'un yeni projesine verdiği tepkilerden yola çıkarak. Sanki yapılması gereken bariz bir şey değilmiş gibi: ölümcül bir kusur bulduktan sonra kendini geliştirmeye çalışıyordu. Sanki bir seçenek varmış gibi.

Harry bakışlarını kaçırıp sosisine sertçe dokundu, sıcak yağ her yerine fışkırdı.

 

---

 

Tom, bir kule inşa etmek için Exploding Snap kartlarını kullanan Harry'nin önündeki masaya bir parşömen fırlattı. Parşömen kuleye doğru yuvarlandı ve ona çarpmadan hemen önce durdu. Yazmaya söz verdiği iksir ödeviydi.

 

"Yeniden yazmalısın. Ben senin el yazısı dediğin karmaşayı taklit etmekten aciz biriyim," dedi Tom masaya yaslanarak. Kartlardan biri aniden patladı ve kule düştü.

 

"Vay canına, Tom Riddle, hiçbir şey yapamıyor," diye alaycı bir şekilde cevapladı Harry, düşen kartları toplarken.

 

"Gerçekten de. Zavallı ben, kusurlu olmaktan acizim. Çok trajik bir eksik, ama bununla yaşamayı öğrenmeliyim," Tom dramatik bir şekilde iç çekti, istemsiz bir gülümseme dudaklarını kapladı.

 

"Eminim endişelenmen gereken daha kötü kusurların vardır!"

 

"Ah? Lütfen açıkla, ne hakkında konuştuğun hakkında hiçbir fikrim yok."

 

Harry gözlerini kıstı ve ağzını büzdü. Ortak salondalardı, bu yüzden Yemin sayesinde Tom'un sözde kusurlarının hepsini listeleyemezdi. Bir süre sonra parşömeni aldı ve neredeyse duyulmayacak kadar hafif bir teşekkür mırıldandı.

 

Tom, Harry'ye oynamayı teklif edip etmemesi gerektiğini merak ederek kart destesine göz gezdirdi, ona daha yakın olmak için bunu kullanmak istiyordu. Gerçekten istemiyordu. Kart oyunları zaman kaybıydı ama kalmak için bir bahaneye ihtiyacı vardı. Harry'nin konuşması eğlenceliydi, en azından bazen. Tom'un sırlarından suçlayıcı sesiyle, gözleri parlayarak bahsettiğinde, Tom'un göğsünde sıcak bir kalp atışları oluşuyordu. Bu hoş olmayan bir his değildi. 

 

Uzun zamandır böyle biriyle tanışmamıştı: Ona karşı sıfır saygısı olan biriyle. Sinir bozucuydu, yanlıştı ama bir yandan da heyecan vericiydi. Harry, kimsenin söylemeye cesaret edemediği şeyleri söylüyordu, kendini tutmuyordu. Görgü kurallarını umursamıyordu.  Tom'un öngörülebilir ve biraz sıkıcı dünyasına yeni, ilham verici bir hayat getirmişti.

 

Tom bunun yerine satranç oynamayı önerdi ve Harry kazanırsa daha fazla ödev yapacağına söz verdi. Açıkçası Harry kazanamazdı.

 

---

 

Harry bir arkadaş edinmişti.

 

Tom, onu Walburga Black ile otururken üçüncü kez görüyordu. Bağırmak, düşünmek veya Tom'un alışkın olduğu kesik bir tonla sorulara cevap vermek yerine, aslında normal bir genç gibi onunla sohbet ediyordu. Harry'nin ortak salonda genellikle yalnız başına oturduğu pencerenin yanındaki koltuklarda oturuyorlardı - şimdi orada iki tane koltuk vardı.

 

Tom onu ​​pek iyi tanımıyordu. Kadınlara karşı bir şeyi yoktu, sadece onları nadiren faydalı buluyordu. Çoğu safkan kadın, hiçbir özel beceriye sahip değildi ve hayatları ev hanımı olarak son buluyordu. Çoğu aile, erkek bir varis doğurmayı başarana kadar üreyip duruyor ve kızlar neredeyse diğer bağlantılar için birer mal olarak kullanılmak üzere geride bırakılıyordu. 

Hepsi çok ilkeldi. Tom bile bunun berbat olduğunu düşünüyordu.

 

Black ailesi de farklı değildi. Walburga'nın küçük kardeşi Alphard sadece on iki yaşındaydı ama ondan çok daha fazla nüfuza, çok daha fazla güce sahipti. Ve bu yüzden, Black ailesinin geri kalanı gibi, Tom'un da Walburga'ya ihtiyacı yoktu. Tıpkı Tom gibi o da beşinci sınıf öğrencisiydi ama onu fark etmemişti bile.

 

Şimdiye kadar.

 

Tom, Harry'nin ilk kez güldüğünü duyuyordu ve sanki Walburga dünyanın en komik kızıymış gibi çok gülüyordu. Çenesi yukarı kalkmıştı ve yüzünde geniş bir gülümseme vardı.

 

Tom'un kanını kaynatıyordu. 

 

Harry'nin arkadaş edinmesine izin veremezdi. Onu etkileyebilecek arkadaşlar, güvenebileceği insanlar. Tom'un Harry'nin konuşabileceği tek kişi olması gerekiyordu. Harry'nin bir şeye ihtiyacı olduğunda tek seçeneği olması gerekiyordu.

 

Harry memnundu, neredeyse mutlu görünüyordu. Tom'un etrafında her zaman sahip olduğu çekingen aura tamamen yok olmuştu ve gözlerindeki olağan öfke yerini şakacı bir parıltıya bırakmıştı.

 

Tom, Harry'nin bu versiyonunu istiyordu. Nedenini bilmiyordu, önemli olmamalıydı. Planlarını etkilemiyordu. Ama istiyorsu.

 

Black saçlarını kulağının arkasına attı, buklelerini parmaklarının arasında döndürdü, kıkırdadı. Gömleğinin en üst düğmesini rahatça açtı ve göğüslerini kollarıyla hafifçe sıktı.

Harry'e yumuşakça dokundu, elini onun elinin üstüne koydu. Ve Harry buna izin verdi.

 

Tom nefes alamadı.

 

Kalkıp gitti, ödevini masada unutmuştu, okuduğu kitap ise hala elindeydi. Yurda gitti, içeri girdiğinde boş olduğunu fark etti ve kitabı duvara fırlattı.

Neden bu kadar öfkeli olduğunu bilmiyordu ama canı yanıyordu.

 

---

 

Tom, Rosier'i kütüphanede bir okul projesi üzerinde çalışırken buldu, bu küçük bir mucizeydi. Onun yanına oturdu ve çantasını masanın üzerine attı.

 

"Yardıma ihtiyacın var mı?" diye sordu, Rosier'in yığınından bir kitap alarak. Tarihin muhtemelen en sıkıcı konusu olan goblin isyanlarıyla ilgiliydi, ama yine de kitabı açmıştı.

 

Rosier başını sallayıp boğuştuğu soruları sormaya başladığında gözleri parladı. Tom ona goblin isyanları hakkında her şeyi, hatırladığı her şeyi ve hemen uydurduğu küçük bir şeyi anlattı. Şu anda gerçekleri kontrol etmekle uğraşamazdı. Dakikaları saydı ve biraz zaman geçince, masum bir soru sordu.

 

"Pekala Walburga ile işler nasıl gidiyor?"

 

"O soğuk bir kaltak," diye inledi Rosier kasvetli bir şekilde ve tüy kalemini masaya fırlattı.

 

"Biliyor musun,denedim ama sanki orada yokmuşum gibi davranıyor"

 

Tom bilmiyordu. İstemediği sürece hiçbirşeyden haberi olmuyordu.

 

"kaltak" kısmına katılıyordu.

 

Yine de başını salladı, sempatik görünmeye çalıştı. "Belki de çoktan biriyle görüşüyor?" diye sordu.

 

"Büyük sınıf bir Ravenclaw'la yattığını duydum ama bunun bittiğini düşünmüştüm," dedi Rosier acı bir şekilde. "Belki de ailesi dışında birisiyle sevişmesi yasaktır ve babasının bunu öğrenmesinden korkuyordur. Mezun olduktan sonra kuzeniyle evlenmesi gerekiyor."

 

"Gerçekten mi? Hangi Ravenclaw?" diye sordu Tom, çok da ilgili görünmemeye çalışarak.

 

"Emin değilim ama tahminimce Prewett. Onları birlikte gördüm."

 

Tom kayıtsızca mırıldandı ve masadan başka bir kitap aldı, sohbetin konusunu tekrar goblin tarihine getirdi. İhtiyacı olan her şeye sahipti, ancak çok ani bir şekilde ayrılmak şüpheli olabilirdi. Bir süre kitabı karıştırdı, sonra ayağa kalktı ve esniyormuş gibi yapıp Rosier'e iyi şanslar diledi.

 

---

 

Tom, Pollux Black'e uzun ve iğrenç bir mektup yazarak kızıyla uzun zamandır birlikte olduklarını söyledi. Ona aşık olduğunu ve birlikte olmaları gerektiğini söyledi. 

 

Mektubu Ignatius Prewett adıyla imzaladı. 

 

Ona bağlanan hiçbir şey olmadığından emin oldu, her ihtimale karşı tüm izleri yok etmek için büyüler kullandı. Rastgele bir 3. sınıf Hufflepuff'a büyüleyici bir gülümseme gönderdi ve mektubu onun için göndermesini istedi. Baykuşluğun dışında bekledi ve kız görevi tamamladığında ona bir Confundus Büyüsü fısıldadı.

 

Tom sadece Harry'yi koruyordu. Black ailesi tehlikeliydi: Pollux Black nişanlı kızının şüpheli bir isimsizle kim bilir ne yaptığını öğrenirse ne yapacağını kim bilirdi? Adam deliydi, tıpkı ailesinin geri kalanı gibi ve olabilecek en gururlu şekilde.

 

En azından Tom, Black'in Harry'nin yerine Prewett gibi saygın bir safkanla neler yapmaya hazır olduğunu yakında görecekti.

 

Tom'un kafasının içinde, olay örgüsünü kaybettiğini düşünen kısık bir ses vardı. Ama bunu bilerek görmezden gelmeyi seçiyordu, ayrıca Harry'den bir başkasının kurtulmasına izin vermenin sorunlarının çoğunu çözeceği gerçeğini de.

 

Harry onundu. Sahip olacağı ve öldüreceği kişiydi.

 

Bir hafta sonra Walburga Black okuldan ayrıldı. Tom, onun Büyücü Şüra'nın özel izniyle on altı yaşındayken birkaç hafta içinde Orion Black ile evleneceğine dair söylentiler duydu. Kuzeniyle evlenmeye zorlanıyordu, reşit olmaması ona daha ne kadar zarar verebilirdi ki zaten. 

 

Tom, bu talihsiz olayı düşününce biraz mutlu oldu. 

 

Prewett'i de birkaç gündür görmemişti, ama bu kaçınılmaz bir yan hasardı. Prewett bir Ravenclaw başkanıydı ve Tom onun kaybolmasının kendisi için daha sıkıcı başkan yardımcısı işi anlamına gelmemesini umuyordu. Yapması gereken daha önemli şeyler vardı.

 

---

 

Harry her zamankinden daha da perişandı. Tom onu ​​yatakhanede tek başına, yatağında somurtarak, başını dizlerinin arasına almış halde buldu. Kapıyı kapattı ve güvenli bir mesafede durarak bir yatak direğine yaslandı. Sanki daha önce de aynı durumda kalmışlar gibi hissetti ve o zaman hiç iyi gitmemişti.

"Arkadaşın için üzgünüm," dedi, bunun en uygun sohbet başlatıcısı olacağından emindi.

 

Harry başını kaldırdı. Yüzü ifadesizdi ama en azından patlamak üzere değildi,şimdilik. "Hayır, değilsin. Lanet olası numara yapmayı bırak."

 

"Tamam. O işe yaramaz bir serseriydi, onu unut gitsin. Ona neden ihtiyacın vardı ki?"

 

"Ondan hoşlanmıştım! O nazikti."

 

"Ben de öyleyim" diye yanıtladı Tom anında ve Harry'den inanmaz bir homurtu aldı. "Benden neden bu kadar nefret ediyorsun ki?" diye devam etti, Harry'nin tepkisini görmezden gelerek.

 

"Sen bir katilsin!" diye bağırdı Harry, kollarını iki yana açarak etrafına bakındı, sanki duygularını doğrulayacak birini arıyormuş gibi, ona tamamen deli olmadığına dair güvence verecek birini.

 

"Seni öldürmedim; tam orada oturuyorsun. Artık atlat bunu," diye iç çekti Tom, aynı aptalca şeyden tekrar tekrar bahsetmekten sıkılmıştı. Harry ona bilmiş gözlerle bakıyordu, sanki Tom hakkında bildiği bir sır daha varmış gibi. "Ve sen benden çok daha önce nefret ediyordun," diye ekledi Tom, kaşını anlamlı bir şekilde kaldırarak.

 

Harry'nin buna söyleyecek bir şeyi yoktu. Kollarını göğsünde kavuşturdu ve bakışlarını kaçırdı. "Ne istiyorsun?" diye sordu, konuyu değiştirerek. Tom pek de doğru gelmiyor diye düşündü ama oyuna devam etti.

 

"Sadece seninle bir sohbet etmeye çalışıyorum," dedi hafifçe ve Harry'nin yatağının karşısındaki yere oturdu. "Ve senin yeni bir arkadaşa ihtiyacın var. Ben o şımarık kızdan çok daha iyi bir seçeneğim. Onun bende olmayan nesi olabilir ki?"

 

Tom gerçekten bilmiyordu. Bir vajina belki, ama Tom, Harry'nin bir vajinaya erişim olmadan da mutlu bir şekilde yaşayabileceğinden kesinlikle emindi. Zaten daha erkeksi özellikleri takdir ediyor gibi görünüyordu. Ve Tom, Black'ten çok daha iyi özelliklere sahipti, her şeyde daha iyiydi.

 

Harry şaşkın görünüyordu. Sanki Tom'un teklifi o kadar saçmaydı ki kulaklarına inanamıyordu.

 

"Bilmiyorum, belki de lanet olası bir vicdan?" diye tükürdü Harry sonunda.

 

"İstersen numara yapabilirim," diye önerdi Tom. Harry'nin istediği bu değildi, Tom'a attığı bakışa bakılırsa. Ama Tom zaten konuşmayı bitirmişti, belli ki bir yere varmayacaktı. "Bu kadar sıkıcı olma. Benimle gel, sana bir sır vereceğim."

 

Harry duruşunu düzeltti. İlgisiz görünmeye çalıştı ama rol yapmada o kadar berbattı ki, neredeyse sevimliydi. Açıkça kabul etmek istiyordu ama sessizce oturmaya devam ediyordu.

 

"Kalk artık Harry, sırlarımın iyi olduğunu biliyorsun ."

 

Ve kısa bir sessizlikten sonra bunu yaptı.

 

---

 

Tom, Harry'yi yedinci kata götürdü ve duvar halısının yanında durdu. Karşı duvarda gizli bir kapı olduğunu biliyordu, bu yüzden kapı görünene kadar önünde volta attı. Kapıyı açtı ve akla gelebilecek her şeyle dolu devasa odaya adımını attı, Harry'yi de beraberinde sürükledi.

 

Ama Harry etkilenmiş görünmüyordu. Şaşırmış bile görünmüyordu. Tom'un devam etmesini bekliyormuş gibi görünüyordu, sanki oda sır olacak kadar ilginç değilmiş gibi. İnanılmaz derecede sinir bozucuydu. Tom, Harry'nin bitmeyen düşmanlık kabuğunu çatlatmak için bir tür coşku bekliyordu, ama tabii ki bu çok kolay olurdu.

 

Tom odaya doğru yürümeye devam etmeye karar verdi. Belki de ilginç bir şeye, Harry'nin uygun sırlar için oldukça yüksek standartlarına uygun bir şeye rastlarlardı. Harry onu takip etti, sanki bir şey arıyormuş gibi etrafına bakındı.

 

"Nasıl buldun?" diye sordu Harry bir süre sonra.

 

"Bir şey saklayacak bir yer arıyordum," diye yanıtladı Tom basitçe. Gerçek şuydu ki, odayı, bazı şüpheli kitapları saklamak için güvenli bir yer ararken bulmuştu. Girişin yakınında, büyük bir tuvalin arkasına gizlenmiş, dolu bir rafı vardı.

 

Harry şimdi daha da ilgiliydi, hala ilgilenmediğini iddia etmeye çalışsa da. Gözleri Tom'un parmağındaki eski aile yadigarı yüzüğe kaydı (nedense) ve sorularına devam etti. "Gerçekten mi? Ne?"

 

Tom durdu ve Harry'e gülümsedi. "Bu işler böyle yürümüyor. Bana bir şey verme sırası sende."

 

Harry ona sinirli bir şekilde baktı ve iç çekti. "Ne gibi?"

 

"Bir cevap," dedi Tom ve Harry'e doğru döndü. "Voldemort'u nereden biliyorsun?"

 

Harry keskin bir nefes aldı, tüm vücudu kaskatı kesildi ve gözleri kocaman açıldı. Tom bir süre bekledi, ama Harry sadece orada durdu, taş kesilmişti, tamamen sessizdi.

 

"Sen de o kadar masum değilsin, değil mi?" diye sordu Tom, sesinde biraz tehlikeyle. "Bana Legilimency mi kullandın?"

 

Harry yutkunup başını salladı.

 

Yalandı. Tom'un Occlumency duvarlarından geçmesinin hiçbir yolu yoktu, tıpkı Tom'un Harry'nin duvarlarından geçememesi gibi. Onun sırrı, çoğu insanın son derece etik dışı, hatta bazı durumlarda yasadışı olarak gördüğü, şüphesiz çocukların zihinlerini okumaktan daha kötü bir şeydi. Ve Harry kesinlikle böyle şeyleri önemsiyordu.

Tom bunu o kadar çok istiyordu ki başı ağrımaya başlamıştı.

 

Harry'nin omuzlarını bir hevesle iki eliyle kavradı ve onu arkasındaki kitap rafına doğru itti.

 

Harry'den şaşkın bir çığlık attı ve büyük vazo yüksekten düşüp yere çarptığında yüksek bir çarpma sesi geldi.

 

"Yalancı," diye fısıldadı Tom saldırganca, ona yaslanarak, parmaklarını küçük omuzlarına öyle sert bastırdı ki eklem yerleri beyazladı. Harry'nin gözleri onun yoğun bakışlarından kaçınıyordu.

 

"Değilim!" diye bağırdı Harry, panik yükseliyordu. Nefes almakta zorluk çekiyordu. 

 

Tom, Harry'nin elinin cebinde saklı asaya doğru hareket ettiğini fark etti, ama o daha hızlıydı.

 

Hareket eden bileğini kavradı ve sertçe çevirdi, Harry'den kısa bir inleme sesi çıktı. Asayı kitaplığa bastırdı.

 

Harry, gizli bir girişin ardındaki bir odada sıkışmıştı, korkmuş görünüyordu, kimsenin varlığından haberdar olup olmadığından emin değildi. Tom, kendisine ait olmayan kalp atışını hissedebiliyordu, göğsünde çarpıyor, giderek hızlanıyordu. Etkisini böyle hissetmek heyecan vericiydi—Tom'un damarlarında heyecan akıyordu.

 

Harry boştaki elini hareket ettirdi ama uzağa gidemedi. Tom onu yakaladı ve Harry'nin kafasının yanındaki rafa yasladı.

 

"şşştt uslu dur" dedi alçak bir sesle, burnunu Harry'ninkine doğru neredeyse değecek kadar iterek, gözlerinin içine bakarak. "Sadece söyle bana." 

 

Hareketsiz kaldı, bir tepki bekledi. Hiçbir tepki gelmeyince, vücudunu daha da yakınlaştırmaya karar verdi, ta ki kasıklarına bir şeyin battığını hissedene kadar. 

 

Harry gözlerini kapattı. "Bırak beni," dedi güçsüzce, nefesi sıkışık ve yanaklarında hafif bir kızarıklıkla.

 

"Bunu gerçekten istemiyorsun, değil mi?" diye fısıldadı Tom, Harry'nin sıcak ve yavaşça kızaran yüzüne doğru nefes alarak. "Sorun değil, bu bizim küçük sırrımız olabilir."

 

Tom tutuşunu gevşetti, elini yavaşça kol boyunca hareket ettirdi, parmaklarını pürüzsüz tenine sürttü. Harry tamamen hareketsizdi ve Tom bıraktığında bile kolu orada, rafa yaslanmış şekilde kalmıştı.

 

Tom elini Harry'nin Slytherin kravatına götürdü, düğümünü biraz gevşetmek için çekti. Parmakları Harry'nin boğazına doğru gitti, yavaşça adem elmasının üzerinden geçti. Harry'nin yutkunduğunu hissetti ve elini boğazına dolayıp sıkmak istedi, ama bunun yerine yanağına doğru hareket etti.

 

Kulağının hemen altında bir nokta buldu, Harry'nin vücudunda gözle görülür dalgalanmalar yaratan bir nokta. Harry'nin gözleri hala kapalıydı, ağzı hafifçe açık, dudakları titriyordu. Ama artık sıkıntılı görünmüyordu. 

 

"Pekala, sohbetimize devam edelim mi, yoksa başka bir şey mi istiyorsun?" diye sordu Tom, parmaklarını yumuşak çene kemiği boyunca gezdirerek.

 

Tom'un gülümsemesine neden olan muhtaç bir baş sallama verdi.

 

"Bunu tam anlayamadım" dedi yine de.

 

Harry inatçıydı—sadece tamamen hareketsiz bekliyor, bunu yüksek sesle söylemeyi reddediyordu. Tom çenesini hafifçe okşamaya devam etti ama hiçbir hareket yapmadı, bu sessiz savaşı kazanmaya kararlıydı.

 

Zaman durmuş gibi görünüyordu. 

 

Tom, Harry'nin inanılmaz inatçılığından bıkmaya başlamıştı, bu yüzden pes etti, ama sadece biraz. Başını eğerek burnunu sıcak yanağına sürttü, neredeyse Harry'yi öpecekti, dudakları birbirine değmeden hemen önce durdu.

 

"Sen sadece başlat, gerisini ben hallederim," diye fısıldadı, Harry'nin hafif açık olan ağzına doğru nefesini üfleyerek. 

 

Harry sızlanarak mesafeyi kapattı. 

 

Bir zafer gibi hissettirmişti, ama daha fazlası vardı. Özel bir şey, Tom'un göğsünde bir ateş başlatan bir şey. Bunun ne olduğunu bilmiyordu, ama daha önce hiç deneyimlemediği yeni bir tür tatmin gibi hissettiriyordu.

 

Tom sadece bir saniyeliğine uzaklaştı, böylece Harry'nin gözlüklerini tutup yere fırlatabildi.

 

Harry'yi neredeyse saldırgan bir şekilde öpmeye başladı.

 

Elini Harry'nin başının arkasına götürdü ve saçlarından tutarak onu daha da yakına çekti, dudaklarına saldırırken onu sabit tutuyordu. Diğer eli hala Harry'nin bileğini rafa yaslıyordu ve Tom onu ​​orada tutmak istiyordu, bu yüzden tutuşunu sıkılaştırdı.

 

Harry'yi öpmek sarhoş ediciydi. Tom'a hemen teslim olmuştu ve muhtemelen Tom'un her şeyi yapmasına izin verecekti. Tom, muhtaç dudaklar üzerinde tam bir güce sahipti.

 

Çok uzağa hareket etmedi. Dağınık saçlarını sertçe çekti, Harry'nin başını eğdi ve ağzıyla çıplak boynuna saldırdı. Dilini Harry'nin çenesi boyunca gezdirdi ta ki kulağın hemen altındaki daha önce bulduğu noktaya ulaşana kadar. O noktayı öptü ve dişleriyle sıyırırken vücudunu Harry'ninkine sürttü.

 

Sonunda diğer bileğini bıraktı ama tıpkı diğeri gibi orada duruyordu: kitap rafına yaslanmış, sanki görünmez bir güç tarafından tutuluyormuş gibi. Harry sadece orada duruyor, hiç kıpırdamıyordu, sadece inliyordu ve Tom'un yapmaya karar verdiği her şeye uyuyordu. Ve bu Tom'un hoşuna gidiyordu, tam da istediği gibi.

 

Tam da istediği gibi . 

 

Yeni serbest kalan eliyle Harry'nin pantolonunu açtı ve nemli iç çamaşırının içine girdi. Elini taş gibi sert erkekliğine doğru kaydırdı, sıkıca kavradı ve okşamaya başladı, Harry'nin inlemesini sağlayan mükemmel ana kadar hızını ve gücünü artırdı.

 

Harry zihinsel olarak ayrılmak üzereyken Tom başını kaldırdı, burnunu Harry'nin burnuna dayadı ve Harry'nin kapalı gözlerine baktı.

 

"Gözlerini aç, Harry," diye yumuşak bir sesle emretti, ama Harry dinlemedi, belki de çoktan çok ileri gittiği içindi. Tom elini Harry'nin boğazına götürdü ve hafifçe sıktı. "Aç. Gözlerini."

 

Ve Harry yaptı, göz kapakları yavaşça hareket etti, Tom'a doğrultulmuş bulanık yeşil gözleri ortaya çıktı. Tom, Harry'nin en derin düşüncelerine doğru nişan alarak, göz kapaklarına daldığında zafer kazanmış gibi hissetti. Ancak işe yaramadı. Duvarlar tamamen sağlamdı, zayıflığa dair hiçbir ipucu yoktu.

 

Harry'nin şu anda kendi adını bile bilmediğinden neredeyse emindi, ama bir şekilde Oklümen kalkanlarını mükemmel bir şekilde yerinde tutmayı başarıyordu.

Harry tam o anda geldi, aşırı uyarılmış bir karmaşa gibi inledi. Birkaç saniye sonra Tom sadece onun yere yığıldığını duyabildi, çünkü çoktan girişe doğru yürümekteydi.