VAS HAPPENİN

  Belki de, diye düşündü Harry, bunların hepsi bir rüyaydı. Başarısız suikastçı Draco, ay ışığında öylesine solgun görünüyordu ki. Asasını kendisine güvenen adama doğrulturken ve affedilmez laneti söylerken Snape'in yüzü tanınmayacak kadar çarpıktı. Dumbledore'un cesedi kulenin dibinde kırık halde yatıyordu...  'Belki de hepsini rüyamda gördüm.' Müdürün odasına şöyle bir göz attı. Sanki Dumbledore'un her an işine devam etmesi bekleniyormuş gibi masa hâlâ kitap ve kağıtlarla kaplıydı. Fawkes'ın kafesi hâlâ köşede duruyordu.  Harry, ateşli ve kırmızı bir şeyin bir anlığına gözüne ilişmesini bekledi. Ama kafes boştu; kapı artık kırıktı ve bir menteşeden kederli bir şekilde sallanıyordu. Harry kapıyı düzgünce yerine koymaya çalıştı ama kapı yerinde durmadı. Bu bir rüya değildi. Bundan asla uyanmayacaktı. Dünyadaki hiçbir büyü Snape'in ölümcül lanetini geri alamazdı. Dumbledore ölmüş ve Fawkes onunla birlikte gitmişti. Yalnızdı ve ne yapacağını bilmiyordu. Dumble...

Tom Hogwarts Ekspresi'yle Londra'ya geri dönüyordu. Şatonun dışında geçirdiği ilk Noel zamanıydı.  Yetimhaneye bir daha asla geri dönmeyecekti, bu yüzden önce konaklama yerini ayarlaması gerekiyordu. Çatlak Kazan'a uçup bir oda kiraladı, ama sadece üç günlüğüne. Daha iyi bir şey bulmak için yeterli zaman olmalıydı. Kalıcı bir şey. Tom odasına çıktı ve sandığının gizli bölmesini açtı. Yazdan önce kendi kendine oyduğu üç küçük rün taşını çıkardı, sonunda Trace'i engellemenin bir yolunu bulmayı başarmıştı. Mükemmel değildi, çünkü sadece birkaç gün sürmüştü, ancak muhtemelen bunu başaran ilk kişiydi. Tozlu zemine oturdu ve rün taşlarını etrafına yerleştirdi. Bunları asasıyla birleştirdi ve elini taşlardan birinin üstüne koydu. Taş kanına büyü kattıkça elindeki damarlar parlamaya başladı. Hoş bir şey değildi—kan dolaşımına doğrudan soğuk su enjekte etmek gibi hissettiriyordu—ama Tom acıyı görmezden gelebilirdi. Belki de büyüyü tamamen engelleyen rüntaşları yaratabili...